Claire Keegan (1968) is een Ierse auteur die vooral kortverhalen schrijft. Ze groeide op op een boerderij in Ierland. Ze studeerde Engels en politieke wetenschappen in de Verenigde Staten en wijdde zich daarna aan een studie creatief schrijven in Wales. In 1999 verscheen haar eerste verhalenbundel Antartica. In 2009 publiceerde ze Pleegkind, waarmee ze de Davy Byrnes Short Story Award won. Later breidde ze dit verhaal uit naar een novelle en werd het verkozen tot Beste Boek van het Jaar door The New Yorker. Het boek is ondertussen ook verfilmd als The Quiet Girl. De Ierse film sleep in 2023 een Oscarnominatie voor beste internationale film in de wacht.
Nieuwe woorden
Een jong meisje uit een arm gezin wordt door haar ouders tijdelijk ondergebracht bij een pleeggezin op een boerderij op het Ierse platteland. Daar ervaart ze de genegenheid en warmte die ze thuis nooit heeft gekend. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit het perspectief van het naamloze meisje. Haar pleegouders steken haar in nieuwe kleren, leren haar anders praten en geven haar vooral veel liefde en aandacht. De dagen verstrijken en het meisje helpt haar tijdelijke pleegmoeder Edna bij de dagdagelijkse taken in en rond de boerderij. Ze plukken rabarber, bakken taart, poetsen het huis en wieden onkruid. Pleegvader John neemt haar mee naar zee en opent de poort naar nieuwe en onbekende werelden voor haar.
“Haar handen zijn net mijn moeders handen, alleen hebben ze ook nog wat anders, iets wat ik nog nooit eerder heb gevoeld en waar ik geen naam voor heb. Ik ben hopeloos op zoek naar woorden, want alles is allemaal nieuw hier, en ik heb nieuwe woorden nodig.”
Geheim
Op een dag komt er een einde aan de idylle als het meisje toevallig achter het geheim van haar pleegouders komt. Een geheim dat je als lezer al voorvoelt door subtiele verwijzingen eerder in het boek. Als de zomer op zijn einde loopt moet het meisje terug naar huis. De finale is hartverscheurend en de laatste bladzijde is ontroerend mooi. In Pleegkind vertelt Claire Keegan met weinig woorden heel veel. Elke zin is een schot in de roos. Doordat Pleegkind is geschreven vanuit het perspectief van het jonge hoofdpersonage, krijg je als lezer echt de ruimte om je eigen interpretatie te geven aan het verhaal. Tussen de regels ontdek je een wondermooie wereld boordevol liefde en tederheid.
“‘Waar een geheim is,’ zegt ze, ‘is schaamte, en schaamte is iets wat we kunnen missen als kiespijn.'”
Hartverwarmende novelle
Claire Keegan schreef met Pleegkind een hartverwarmende novelle waar geen woord te veel in staat. In een sobere, trefzekere stijl legt ze de leefwereld van een jong meisje bloot. Met enkele subtiele pennenstreken schetst ze het contrast tussen het kille gezin van de hoofdpersoon, met veel monden om te voeden en weinig geld, en de warmte van het kinderloze echtpaar Kinsella, waar je de tijd en ruimte krijgt om na te denken. Keegan dompelt je onder in de eenvoud van het leven op het Ierse platteland begin jaren 80. Pleegkind is een literaire parel die je uitnodigt om tussen de regels te lezen en die je met ingehouden adem in een ruk uitleest.
“Vergeet nooit dat je niet altijd wat hoeft te zeggen. Veel mensen zijn de mist in gegaan omdat ze een uitgelezen kans om niks te zeggen lieten lopen.”
2022 – Uitgeverij Nieuw Amsterdam – 92 blz. – Vertaling: Harm Damsma & Niek Miedema