Schrijver en journalist Lieke Kézér (1976) bracht in 2016 haar debuutroman De Afwezigen uit, bekroond met de Bronzen Uil. Ook ik heb haar debuut, waarin verlies en veerkracht centraal staan, erg graag gelezen. Kézér overtuigde me met haar vlotte schrijfstijl, rake beschrijvingen en uitgekiende verhaalstructuur. In haar tweede roman, De verloren berg, benadert ze dezelfde thema’s uit haar debuut op een andere manier.
Verkeersongeluk
Schrijver Thomas Noorman verliest zijn vrouw Kira in een tragisch verkeersongeluk en zoekt kortstondig troost in de armen van een andere vrouw. De relatie met zijn drie kinderen Tommie (5), Matilde (9) en Cleo (15) komt hierdoor onder druk te staan. Thomas besluit een oude camper te kopen en met zijn gezin naar de Spaanse Pyreneeën te reizen. Hij probeert de band met zijn kinderen, en vooral met zijn oudste dochter Cleo, te herstellen. Dat blijkt echter niet zo evident te zijn.
De bergen
Het verhaal is mooi opgebouwd. Kézér wisselt af tussen de zee (de woonplaats van het gezin) en de bergen (de plek waar ze naartoe reizen). Het zijn de decors waartegen het verhaal zicht ontwikkelt. Tijdens de reis naar de bergen ben je getuige van de spanningen tussen Thomas en zijn tienerdochter Cleo. Ze heeft het erg moeilijk met het verlies van haar moeder en lijkt haar vader de schuld te geven voor haar dood. De verloren berg speelt zich af in de natuur én in de gedachten van Thomas. Het gezin logeert op een camping in de Spaanse Pyreneeën, vlakbij de Monte Perdido (de verloren berg dus). De beschrijvingen van de omgeving zijn mooi en zuiver, zonder al te veel tierlantijntjes of overbodige metaforen.
“Toen de avond viel zat hij in zijn stoel naar de schaduwen op de bergen te kijken, die steeds hoger reikten. Ze slokten eerst de beuken en de zilversparren op, daarna, hoger, de berken en de lijsterbes en vervolgens de dennen, hoog en donker, bestand tegen bliksem en lawines, tegen storm en hitte. Bomen sterk als graniet.”
De zee
In de hoofdstukken die zich afspelen aan zee lees je wat er gebeurde voor Thomas met zijn kinderen naar de Pyreneeën vluchtte. Na Kira’s dood heeft Thomas geen idee hoe hij verder moet. Kira nam de opvoeding van de kinderen en het huishouden volledig op zich zodat Thomas zich aan zijn schrijverscarrière kon wijden. Nochtans had ook Kira schrijfambities. Ze kon haar dromen in tegenstelling tot Thomas echter niet waarmaken. Dit boek gaat dus niet enkel over rouw, maar ook over dromen en opofferingen, over ambities en mislukkingen. Over hoe het evenwicht in een relatie bedreigd wordt door botsende ideeën en het eeuwige conflict tussen kunstenaarschap en gezin. In de roman reis je door de herinneringen van Thomas en zie je het personage van Kira door zijn ogen. In die herinneringen leeft Kira verder, voor Thomas en zijn kinderen. Voorin het boek staat een treffende quote van Joan Didion over de troostende kracht van verhalen.
“We tell ourselves stories in order to live.”
Rake beelden
Lieke Kézér neemt de tijd om haar verhaal te vertellen en toch staat er geen woord te veel. Het boek is uitstekend opgebouwd en leest enorm vlot. Met rake beelden en zorgvuldig neergepende details raakt ze de lezer, nergens vliegt ze uit de bocht of gaat ze de melodramatische toer op. De Verloren Berg is een tedere roman, met volle karakters, sterk uitgewerkte relaties tussen de personages en prachtige beschrijvingen van de natuur. Het einde vond ik jammer genoeg wat teleurstellend. De vreemde plotwending en de ultieme onthulling waren voor mij overbodig. Ik blijf echter fan van de toegankelijke en intelligente schrijf- en vertelstijl van Lieke Kézér en kijk al uit naar haar volgende worp. Lees zeker ook haar verrassende debuutroman, die vond ik nog een stuk sterker dan De verloren berg.
2019 – Uitgeverij De Arbeiderspers – 256 blz.